RURICUS

RURICUS

conditor Monarchiae Russicae Ex Waregis enim (quô nomine intelliguntur, qui mari Balthico adiacent populi, Finni, Sueci, Livones, Russi, Wandali) delati circa A. C. 753. tres fratres, Ruricus Novogardiam, Scianus Biale-Gosiero, et Truborus Plescoviam. tres celebres Ducatus condidêre. Quorum duobus postremis absque prole exstinctis, solus Russiae Monarcha factus est Ruricus, conditor familiae Ducum, quam Bealam vocant; unde Fletcherus, Elisabethae Angliae Reginae Legatus. Ruricum hunc ex Hungaria oriundum fuisse, ubi Belae nomen frequens, coniecit, sed nullô fundamentô. Rurico successit Ihor filius sive Iehor, quem Cedrenus et alii Graecorum Historici vocant Inger Regem Russorum. quô intra iuventam defunctô mater eius Olha, seu Helena Principatum suscepit, vera Russorum Semiramis. Post illam regnavit Stoslaus seu Sua. toslaus, Graecis Sphendostabulus; qui, domitâ Bulgariâ Imperium Russiae, usque ad Pontum Euxinum Thraciamque extendit. Eô mortuô Russia, pro numero filiorum, in tres abiit Ducatus, Xioviensem. Pazinatensem et Novogardiensem, donec solus fratribus superstes Uladimirus, eos iterum iunxit A. C. 976. et ductâ Annâ, Basilii Imperatoris. Constantinopolitani filiâ religionem Christianam, secundum fidem et ceremon ias Ecclesiae Graecae, in Russiam inttoduxit, A. C. 989. Urbem insuper Uladimiriam exstruxit, et Imperii in ea sedem posuit. Obiit A. C. 1005. relictis XII. filiis; unde Russia in totidem Ducatus divisa est, e quibus praecipui, Novogrodensis, Rostoviensis et Wolodimiriensis. Sed. A. C. 1033. Iaroslaus, qui solus mansit superstes, Russiam universam iterum coniunxit: donec in 5. partes ea denuo discerpta est, A. C. 1052. Ducatum videl. Smolenscensem, Uladimiriensem. Kioviensem, Czerniceioviensem et Pereaslaviensem, a quo tempore variis dissidiis Russia collidi coepit. Duo autem praecipui Ducatus fuêre, Kioviensis et Uladimiriensis, quibus qui potiebantur, ii veluti Russorum Monarchae erant; Kioviâ quidem Russiae Nigrae, Uladimiriâ vero Russae Albae sede exsistente. Verum dum inter se ita disceptant Russi, Tartaris Zavolhensibus in praedam cedunt; qui A. C. 1224. et seqq. effusi e Scythia, sub Batti Ducis auspiciis, universam Russiam in potestatem suam ac servitutem miserrimam redegêre, de qua legere est Baronem Herberstenium, Petrum Petraeum, laiosque Rerum Moscoviticarum Scriptores. Duravit autem illa per tria circiter saecula, usque ad tempora Basilii et A. C. 1500. Interea Russia Nigra Poloniae accessit, captâ devastatâque Kioviâ A. C. 1300. Albae vero caput Moscua evasit A. C. 1325. quô Georgius sedem Imperii, ex urbe Uladimiria, eo transtulit: obtinet tamen hodieque Uladimiria primum locum in Magni Ducis titulo, sequente demum Moscuâ. Postmodum Ioannes Basilides I. excussô Tartarorum iugô, omnibusque Russiae Regulis subactis, primus Magni Ducis nomen assumpsit, et Russicum Imperium ad summum potentiae fastigium evexit. Cuius successor Basilius, initiô contra Tartaros Precopenses infelix, postea extensis longe lateque finibus, Tzarum seu Imperatorem se primus dici voluit: pater Ioannis Basilidis II. qui duobus regnis Tartaricis, Casanensi et Astracanensi, auctior, usque ad Mare Caspium Persiaeque fines, Imperium promovit; primusque, veluti Romani Imperii aemulus, duplici Aquilâ, sed alis in terram versis, in insignibus suis uti coepit. Post excessum filii eius Theodori, novam Magnorum Ducum familiam condidit Michael Fedrovitius, post varias turbas a quatuor Pseudodemetriis motas, de quibus vide supra: A quo hodierni Duces descendunt. Vide Georg. Hornium, Orbe Imper cum Not. L. Ioachimi Felleri, p. 372. et seqq. Idem tamen in Orbe Polit. part. 1. Fratres tres fuisse, Zechum, Lechum et Russ, atque a duobus prioribus Bobemos et Polonos, a tertio vero Russos conditos ait, quod Fellerus Animadvers. 51. ad Orb. Imp confirmat. Vide infra quoque in voce Russa.